We lopen verder over de weg. Een kleine zwarte jongen loopt met me mee, achter me aan. Hij wijst me erop dat hij mijn rugzak meesjouwt. Ik was het vergeten als hij er niet aan had gedacht. Ik weet ook niet of ik het nog nodig heb. De rugzak is half zo groot als de jongen. Ik weet het niet. Als hij het mee wil sjouwen mag hij dat doen.

Je kunt op de fiets over de brug. Deze hangbrug loopt zeker 100 meter lang over een diepe afgrond. Als je valt ben je dood. De kabels aan de zijkant die voor een leuning moeten doorgaan, overtuigen ook niet helemaal. Maar het gaat.

Een jonge vrouw fietst een stuk voor me aan. Ik merk nu ook dat er soms grote gaten in de vloer van de brug zitten. De vloer bestaat overigens uit planken over kabels. Ik vraag me af of ik bang zal worden. Er is maar amper ruimte om langs het gat te fietsen. Nee, het maakt me niet uit. Terwijl ik langs het gat fiets, voelt het niet anders dan langs welk ander gat te moeten fietsen. Apart.

Mijn auto staat op het pad (Margrietlaan) zo vlak tegen de kant dat ik via de passagierskant moet instappen. Vervolgens rijdt de auto uit zichzelf voouit, en achteruit, en vooruit. Ik kan niet goed bij de rem komen.

Aan de voorkant zijn paarden, of een paard. Normaal zouden die kunnen schrikken, maar een man vertelt me dat ze/het al uit zichzelf snelheid terug hebben genomen, tot of met 1 pm of iets dergelijks.

We varen op een boot met ook al een rem probleem. Op het kanaal van het meer naar het Winschoterdiep gaat de boot opeens zwaar op de rem. Het kantelt zelfs naar voren. Ik zoom uit de droom.

In een ruim voelend water achter het huis, zwem ik samen met drie jonge vrouwen. De vrouwen proberen me onder water te drukken en trekken, om me te verdrinken. Erg onder de indruk ben ik niet.

Eén van de vrouwen krijgt kramp. Ik adviseer ze wat te doen. Ze drijven wat af. Eentje blijft op een paar meter afstand bij me.

Terug op de kant, loop ik met een kat half op mijn rechterschouder. De ... kat straalt een blij en tevreden gevoel uit. Het is een grijze lapjeskat. Ik praat tegen de kat.

De tuin voelt als een besloten achtertuin, maar is eigenlijk niet echt hard afgegrensd. Aan de voorkant staat een muur, maar wederom erg open. Ik ben bezig met een klein ding dat ik in mijn handen kan houden. Het heeft echter bewustzijn en je kunt er mee communiceren.

Ik sta een paar meter opzij in de tuin, nu met het filter - ik denk dat het een soort filter is - ingebouwd tussen twee andere ... objecten. Ik heb geen idee wat het allemaal is of doet, maar ben me er erg van bewust dat het filter zelf een hoog niveau van bewustzijn heeft.

Er zijn allerlei activiteiten op het meer. Een boot zinkt. Een lelijk gedrocht komt bij de kant te komen. Het hoofd is groot en opgezet, een beetje zoals een opgeblazen zombie. Ik ga het niet helpen (en misschien schop ik hem ook van me af).

De anderen zijn al weer vertrokken op een andere boot. Het blijft gewoon gezellig.

Lopend op straat krijg ik door dat de man iets leuks heeft bedacht dat we kunnen meenemen als we komen: een fles champagne van €200.

Dat lijkt me met z'n drieën nog wel op te hoesten.

Aan de voorkant van het huis staand, zie ik pap bij het schuurtje de lucht in schieten. Hij doet het dus echt. Hij gaat zo'n 10-15 meter omhoog, veel te laag voor een normale parachute. Hij is alweer ergens geland, maar hoe.

Ik snel heen, dat wil zeggen, ben er al. Hij is precies tusssen de achterkant van de garage en het bijenschuurtje neergekomen. Ik zie geen parachute. Hij krabbelt net weer ... overeind, lijkt prima in orde. Hij wil het direct weer doen. Het lijkt me dat je zomaar met een been op een garage zou kunnen landen, waarna je alsnog een lelijke ongecontroleerde val zult maken. Is dit nou niet gevaarlijk? Hij vindt van niet.

Het lijstje recente dromen op het scherm, alleen voor vandaag, heeft zo'n acht verschillende dromen, waarvan vele titels in een taal waarvan ik geeneens het schrift herken.

Interessant, denk ik, daar zit spannend nieuw materiaal.

Ik vlieg enkele kilometers hoog in de lucht. Geen zorgen over de grond. Misschien kan ik eens wat interessante loopings en dergelijke vliegen. Ik zie mezelf nu van boven, terwijl ik een looping in een duikvlucht maak. Het ziet er strak uit.

Onder me vliegt een jongetje. Althans, hij valt. Echt vliegen lukt nog niet zo. Misschien moet ik even helpen. Ik zie mezelf weer, nu op mijn rug vlak onder het jongetje vliegen. Ik heb grote vogelachtige vleugels, wat automatisch een associatie met een engel geeft.

Straks zal ik eerst via mijn andere logeeradres ook bij iemand in de hoek Drenthe-Friesland mijn spullen op moeten halen, dan hier weer langs, dan pas naar huis. Nou ja, de tom-tom zoekt het wel uit.

Gert komt mijn tijdelijke kamer binnen lopen. "Ik ben er ook nog!", roept hij. Ik zat even te werken aan teksten. Zoals beloofd krijg ik van hem de gewonnen bokaal. Het is een ronde bol met enkele ... parallel lopende cirkels aan de uiteinden en vlak bij het uiteinde. Het lijkt helemaal niet op een bokaal, meer op een lamp. Het lijkt gemaakt van plastic.

Ik stel me aan iemand voor als Harry Bont.

Dan bij Ellen. "Ik ben Harry Bont". Het klinkt nog niet lekker. "De Bont", zeg ik. Als James Bond. Iets klopt er niet. "Harry de Bont". Ellen moet lachen.

Ik ga op inline skates van een serie trappen af, met tussenliggende vlakke plateaus, zoals Utrecht CS bijvoorbeeld had. Het gaat redelijk.

Ik kom een vrouw tegen die zegt dat ik net zoiets kan gebruiken wat zij onder heeft, dat is beter. Ik kijk en zie dat ze eigenlijk gewoon een soort kleine ski's onder haar voeten heeft.

We hebben het wel grappig samen.

De zaal is redelijk vol. Ik zit ergens in het midden, achterste helft.

In de hal kom ik Richard Wilkerson tegen. We zitten op losse stoelen bij elkaar. Wat vind ik er van? Ik denk dat ik eigenlijk maar weinig bekenden ben tegen gekomen. Ik heb met Ralf gepraat, maar verder schijnt iedereen druk bezig te zijn in sessies of elders. Richard wacht mijn antwoord niet echt af, maar begint te vertellen over interessante mensen die ik zou moeten ontmoeten.

Hij wijst naar een man achter me. Richard heeft ondertussen zijn arm samen zweerderig om me heen gelegd. Ik kijk om. Ik zie een man in een mooi grijs pak, eigenzinnig uiterlijk, mooi gekapt baard en snor.

Ondertussen komt de zaal naast ons ook leeg lopen.

We kijken ergens een film. Er vertrekken enkele mensen, omdat het laat wordt. De organisator vraagt of er nog meer mensen naar huis willen en of we dan wel of niet verder gaan kijken. Ik zeg direct verder kijken.

Een jongeman sust me. Ik moet het laten gaan. De organisator vind dit een goed moment voor een diepgaande discussie over verlaten worden en hoe dat voelt. Tjee.

Ik zit in een kantine te eten, althans, ik zit bij een tafel en anderen eten. Ik zie David Knibbe op twee poten zitten en dan achter over vallen. Ik kan hem net redden door mijn been er tegen te zetten.

David vind dit een goed moment voor een discussie over je laten vallen, en dergelijke. Echt?

De man heeft een blauwe huid. Hij vertelt dat hij op de Noordpool woont, in een over een groot terrein her en der verspreidde stad. Ik zou er niemand of niets kunnen vinden (zou de stad ook niet zien). Hij zou moeten gidsen.

Ik kijk nog eens naar zijn gezicht. Hij lijkt glitters op zijn gezicht te hebben.

Ik heb hem cadeaus gegeven, voornamelijk eten. Een deel accepteert hij, een deel weigert hij. Ik dring aan. Hij gaat weg met de helft.

Er bouwt zich een heel feest op rondom het huis, maar ik voel me wat buitengesloten.

Ik pas op voor anderen (de echte bewoners van het huis, al lijkt het erg veel op Schoener 24) en ga zo ook weg. Het feest groeit onverwacht erg snel in omvang, meest buiten het huis.

Doordat iemand wat zegt, realiseer ik me opeens dat ik weken ben weggeweest en dat anderen tussen mijn spullen hebben gesnuffeld, inclusief mogelijk mijn aantekenboekjes en dagboeken. Staat er iets geks in? Tot mijn verbazing kan ik me er niet druk over maken.

Er lopen hier allerlei mensen rond. Ik herken Danny en misschien ook Zippo.

Ik krijg een gigantisch uitgebreid ontbijt opgediend. Ik ben helemaal blij, al vraag ik me wat bezorg af of ik daar een bijbehorende rekening voor ga krijgen. De kroket op het grote dienblad gaat trouwens naar een jongetje dat naast me zit.

De auto rijdt opeens wat raar. De banden lijken kapot. Ik draai de auto de stoep op. Ik zie anderen voorbij rijden, ook met banden die zonet kapot gingen. Een man, stug doorrijdend, steekt boos zijn vinger op.

Wat is er aan de hand? Het lijkt erop dat een vreemd soort distelachtig en snelgroeiend onkruid ermee te maken heeft. Het is ergens zichtbaar langs de rand van de stoep.